zondag 11 oktober 2015

Inkoop, verkoop en aanbestedingen

Met stijgende verbazing kijk ik het webinar terug dat meneer Robbe bij het NIP/NVO geeft over aanbestedingen in de jeugdzorg. https://www.onlineseminar.nl/nvo/webinar/9452/ondersteuning-
voor-vrijgevestigden-bij-inkoop-jeugdhulp/#watch
 Helder uiteengezet, niets nieuws. Woorden als 'spel'  en 'onderhandeling', 'macht in het ambtelijk apparaat' staan centraal.  Voor politici en adviseurs lijkt het inderdaad een groot spel, de 'transitiegame' - waarbij het speelbord vooral toegankelijk voor spelers van enige omvang. Voor adviseurs, die meer dan honderd gemeenten adviseren (en reken maar dat daar geen maximum tarief op zit), is dit allemaal kassa.

Voor vrijgevestigden is het maximale NZA tarief niet toereikend, zeker niet wanneer in vrije tijd ook nog eens onderhandeld en gelobbyd moet worden zoals meneer Robbe voorstelt. Een pleidooi voor de lobby: maar wie in de hooggespecialiseerde eenpersoonspraktijk heeft daar tijd voor? Wie betaalt mijn lobby-tijd?

Meneer Robbe lijkt te denken dat iedereen aan die tafel wil met de beleidsmedewerker. Wie zegt dat ik gecontracteerd wil worden.  Waarom zou ik dit willen? Zou ik nog meer willen vergaderen? Vergaderen is voor de talentlozen stelde de eigenaar van een in de jeugdzorg actief adviesbureau jaren geleden al en ik kan dat volledig onderschrijven. Vergaderen over inkoopvoorwaarden, omzet omvang e.d. lijkt op papier schuiven. De transitie is papier schuiven, aanbesteden is papier schuiven  - mind you onbetaald papier schuiven want dit moet in eigen tijd... en aan het contract zitten verplichtingen (omzet, betaling) vast. Wat levert zo'n contract nou op?

Voor mij, met permissie, niet veel. Mijn cliënten zijn zelfverwijzers. Mijn contract is met hen - ik wil met hen vrij zijn om afspraken te maken. Verantwoording leg ik af aan de ouders en aan de jongere en aan mijn beroepsverenigingen.

Hoe ver zijn we gekomen dat we jeugdzorg, een basaal recht van jeugdigen en hun ouders, als politiek spel en contracterings procedure zijn gaan zien? Hoe ver zijn we van de inhoud los geraakt dat therapeuten zoals ik moeten gaan lobbyen om dat te blijven doen waar we goed in zijn nl. diagnostiek en behandeling van problemen bij kinderen en gezinnen?

Hoe ver zijn we gekomen dat we hulpverleners dwingen om in termen van inkoop, verkoop, product, boeteclausules, verplichtingen in contracten waar ik wel of niet aan wil/kan voldoen,  cijfers aanleveren, input en output te gaan denken? Dat individuele praktijken dikke pakken papier mogen doorworstelen met allerlei voorwaarden en toestanden die niet passend zijn,  hulpverlenen niet faciliteren maar belemmeren? Dat hele dagen opgaan aan administratie en registratie wat per gewerkt uur een uur onbetaald werk betekent... was dat echt de bedoeling?

Hoe ver zijn we gekomen dat we de vorm, de hang naar controle, de waan van de politieke dag en de wens om minder geld te besteden aan jeugdzorg heilig hebben verklaard?

Een prachtig verhaal van meneer Robbe, die het zelf helemaal gelooft volgens mij, een helder betoog maar is dit echt goed voor kinderen en gezinnen? Is dit wat Nederland wil? Is dit wat wij als sector willen? Wat wij als academisch en post academisch opgeleiden nodig vinden om onze cliënten inhoudelijk goede zorg te bieden? Dienen we de cliënten beter nu de gemeenten het voor het zeggen hebben?  Onze beroepsverenigingen en overheid via het BIG register  kunnen uitstekend de inhoud van de zorg bewaken. Daar hebben wij als veld de ambtelijke aanbestedingsprocedures niet voor nodig. Sterker nog: daarvoor is vertrouwen en professionele autonomie nodig en geen ambtelijk apparaat versterkt door duurbetaalde adviseurs en juristen.

Het contracteringssysteem met boeteclausules en pagina lange voorwaarden is gestoeld op wantrouwen en controlezucht. Is dat wat we willen voorleven? Is dat hoe we onze maatschappij vorm willen geven?  Hoe we gezinnen die vastlopen willen benaderen? Daar waar vorm inhoud gaat bepalen, kan het niet anders dan tot een tweedeling in de zorg leiden: zij die kiezen voor inhoud, contractvrij blijven werken en zij die  - gedwongen - meegaan in deze race.

Het wordt hoog tijd dat de beroepsverenigingen een vuist maken, dat hoogopgeleide GZ psychologen en hun vakbroeders/zusters in vrije praktijken de regie weer naar zichzelf toehalen en conform hun beroeps eer en beroepscode kunnen werken. Graag tegen een eerlijk tarief (zie ook eerdere blogs).

Ondanks alle goede bedoelingen, het heldere webinar, blijf ik met een enorme kater achter: de randvoorwaarden voor het vak dat ik gekozen heb, waar ik goed in ben, zijn zo uitgehold dat echt goede beroepsuitoefening mij nagenoeg onmogelijk gemaakt wordt. Was dat nou echt de bedoeling van de transitie?





Geen opmerkingen:

Een reactie posten